ชวเลขคืออะไร ?

ก่อนอื่นเรามารู้จักกับ      "ชวเลข"

ชวเลข ความหมายคือ การเขียนข้อความอย่างย่อด้วยสัญลักษณ์ เพื่อให้นการเขียนหรือจดบันทึกเกิดความเร็วมากยิ่งขึ้นกว่าการเขียนหนังสือตามปกติที่เราเขียนกันนั่นเอง


หลักสำคัญในการเขียนชวเลข คือ ผู้เรียนจะต้องทำการฝึกฝน


ชวเลขที่นิยมใช้ในปัจจุบันมี ๒ แบบ คือ
 ๑. แบบเกรกก์ (Gregg) ซึ่งถูกคิดค้นขึ้นโดย นายโรเบิร์ท เกรกก์  ในปี ค.ศ. ๑๘๘๘
 ๒. แบบปิทแมน (Pitman) ซึ่งถูกคิดค้นขึ้นโดย นายเซอร์ไอแซค ปิทแมน  ในปี ค.ศ. ๑๘๓๗


ซึ่งหลักในการเขียนชวเลขมีหลักกว้าง ๆ คือ
๑. การเขียนตามเสียง ซึ่งการเขียนนี้จะเขียนตามเสียงที่ได้ยินเท่านั้น โดยไม่คำนึงว่าหลักการเขียน
    ภาษาไทยจะเขียนอย่างไรก็ตาม แต่สำหรับชวเลขถ้าไม่ออกเสียงก็ไม่ต้องเขียน เช่น
      
                หลักการเขียนภาษาไทย  ------------------>   หลักการเขียนชวเลข


                       ทรัพย์                  ------------------>            ซับ


                       ศาสตร์                 ------------------>            สาด


           ชวเลขเขียนตามเสียง ฉะนั้น ตัวการันต์ไม่ได้ออกเสียง ตัวชวเลขก็ไม่ต้องเขียนเช่นกัน

๒. การเขียนชวเลขไม่มีวรรณยุกต์  คือแม้ว่าคำในภาษาไทยคำนั้นจะมีวรรณยุกต์ก็ตาม แต่สำหรับ
     การเขียนชวเลขนั้นจะเขียนในรูปแบบเดียว ซึ่งหลักการถอดชวเลขนั้น ผู้ถอดชวเลขจะต้องทราบ
     จากข้อความได้เองว่าคำนั้นคือคำใดจากรูปประโยค แต่สำหรับการเรียนขั้นต้นนั้นจะใช้เครื่องหมาย
     แทนไปก่อน เมื่อเกิดความชำนาญแล้วผู้ถอดชวเลขจะเรียนรู้ได้เองโดยไม่ต้องใส่เครื่องหมาย เช่น

                 หลักการเขียนภาษาไทย  ------------------>   หลักการเขียนชวเลข

                  นา หน่า น่า น้า หนา      ------------------>            นา

ชวเลขไทยเป็นวิชาที่ใช้ทักษะ ใช้ความชํานาญ เพื่อให้เกิดความเชี่ยวชาญเฉพาะทางด้วยการฝึกฝน

อย่างถูกวิธีด้วยความสนใจเอาใจใส่  ความพยายาม ความอดทน และความขยัน  จนเกิดทักษะ

ในการเขียนก่อให้เกิดปฏิภาณไหวพริบ มีความคล่องตัวรู้จักใช้ภาษาและขัดเกลาสํานวนได้อย่าง

เหมาะสม

หลักวิธีการเรียนรู้ชวเลข

การเขียนชวเลขจะเริ่มต้นคล้ายกับการเรียนภาษาไทยเบื้องต้น โดยเราจะเริ่มตั้งแต่เขียนและการคัดตัวพยัญชนะ  สระ  ผสมคํา  เขียนประโยค เขียนข้อความตามคําบอกแล้วถอดข้อความให้ถูกต้องตามหลักภาษาไทย จะแบ่งการเรียนรู้ไว้เป็น ๓ ขั้น คือ ขั้นพื้นฐาน ขั้นกลาง ขั้นสูง ดังนี้  

  ขั้นพื้นฐาน 

- ศึกษาความสําคัญของหลักการเขียนชวเลขให้เข้าใจ 

- การฝึกฝนเขียนพยัญชนะเส้นโค้ง พยัญชนะเส้นตรง และเส้นตรงแนวเฉียงขึ้นและเฉียงลงให้ได้    
   ตามมาตรฐาน

- การเขียนสระวงกลม สระขอ สระผสม

- การผสมพยัญชนะกับสระวงกลม การผสมพยัญชนะกับสระขอ การผสมพยัญชนะกับสระประสม 

- การเขียนสระเสียงสั้นและเสียงยาว 

- การเขียนเครื่องหมายเสียง 

- การเขียนพยัญชนะ ย ญ 

- การเขียนพยัญชนะตัว อ 

- การเขียนคําที่มีตัว ก  ด  บ  น  ง  ม  ว  ย เป็นตั วสะกด 

- การเขียนพยัญชนะพิเศษ ต หงาย    ส เปลี่ยนวิถี     ว ควบกล้ํา    บ ป ตัวบิด 

- การทิ้งจุดสระเสียงสั้น 

- การเขียนเครื่องหมายวรรคตอน 

- การเขียนย่อคําหน้า 

- การเขียนประโยคต่าง ๆ  

- การเขียนคําย่อเบื้องต้น  

- การเขียนคำวลี

ขั้นกลาง 

- ทบทวนชวเลขขั้ นพื้นฐาน 

- ทบทวนคําย่อ คําวลี 

- การเขียนคําพัฒนา 

- การเขียนย่อคําโดยใช้พยัญชนะแทนคําหน้า 

- การเขียนย่อ วัน เดือน ปี 

- การเขียนย่อคํา ตําบล จังหวัด เมือง ประเทศ ทวีป มหาสมุทร กระทรวง ทบวง กรม

- การเขียนจํานวน เวลา น้ำหนัก เนื้อที่ ลักษณะนามต่าง ๆ 

- การเขียนคําสุภาษิต สํานวน คําพังเพย คําคล้องจอง

- การเขียนคําราชาศัพท์ 

- ฝึกเขียนตามคําบอก

- วิธีการนับคํา นับพยางค์  แบ่งช่วงคําบอก 

- หลักเกณฑ์การนับคําผิด  

ขั้นสูง

- ทบทวนชวเลขขั้นพื้นฐานและขั้นกลาง

- ทบทวนคำย่อ คำวลี คำราชาศัพท์ 

- การฝึกการย่อคำเองตามหลักการย่อ เพื่อใช้ในการพัฒนาการเขียนชวเลข

- การฝึกเขียนตามคำบอกเพื่อพัฒนาความเร็วและความแม่นยำในการเขียนให้ได้ตามเกณฑ์ 

- ฝึกถอดข้อความชวเลขได้ถูกต้องแม่นยำตามมาตรฐาน